Toni Milaqi "Blue" (acrylic on canvas and mixed technique, 120x90 cm, 2003)Procesi i krijimit eshte nje akt sa i qarte dhe i llogjikshem, po aq mistik dhe i pushtuar prej erresires se iracionalitetit, gje qe na ben te mos jemi asnjehere te sigurt ne perpjekjet tona per analizen e tij. Pikerisht sepse ky proces pervec aftesise teknike te artistit (e fituar kjo me pune), permban ne vetvete edhe elemente teper te fuqishem te eksplorimit te subkoshiences brenda nesh. Nevoja, etja, "semundja" gati-gati patologjike e artistit per te rendur pas se rese, e ben ate nje kalimtar te perkohshem ne hapesirat estetike, emocionale, meditative, filozofike, sociale, apo te cdo lloj sfere tjeter perberese, e cila ngjizet ne nje vepre arti.
Dhe ne momentin kur ne keto hapesira artistike ka arritur te njohe cdo skute, cdo element esencial dhe cdo qelize te tyren, pikerisht atehere automatikisht shenohet edhe fundi i ciklit aktual krijues dhe fillimi i nje udhetimi te ri. Per imazhe te reja, per koncepte, nocione, e kendveshtrime te ndryshme.
Artisti nuk ka kohe per te qene i lumtur. Nuk gezon aftesine te shijoje per kohe te gjate frytet e zbulimeve te tij, te arritjeve dhe gjetjeve te tij personale. Artisti duhet t'i mohoje te gjitha keto per te ecur perpara. Eshte teresisht i paafte te zeje rrenje diku. Nje endacak ne kerkim te lumturise, ne kerkim te tokes se premtuar. Nje i denuar me karakteristikat e nje semundje teper te rende: "Patologjise per Risi".
Mjaft here, kur shoh vepra te viteve te kaluara, provoj ndjesine se jane te dikujt tjeter. Se emocionet e pershkruara aty si ndjeva kurre dhe se ato gjurme penelatash te ngecura ne siperfaqen e rrafshet jane kaq te largeta per konceptet e mia te tashme artistike. Ka caste kur zhvishemi nga vetja jone dhe udhetojme te lakuriqte ne galaktika te reja. Te vetmet shenja kryenece -deshmuese te ekzistences sone te dikurshme- jane pikerisht veprat e mbetura artistike ...
-1.gif)
