Spektatoret

Toni Milaqi " Viewers " (acrylic on canvas, 120x90 cm, 2005)

Sa te lire jemi per t'u dhene krahe endrrave tona? Sa te lire jemi per te rrojtur qofte edhe shkendija te lumturise absolute (nese ajo do te ekzistonte), pa pasur nder kembe e nder duar zinxhiret etik apo moral te shoqerive njerezore prej te cilave kemi lindur dhe jemi formuar?

Dashuria qofte ne rrafshin emotiv (ndjenja), qofte ne ate fizik (seksi), eshte padyshim nje nga katalizatoret me thelbesore te qenies sone, te ekzistences, te koshiences, apo te subkoshiences tone. Eshte nje element qe e mbartim brenda universit tone qysh nga momenti qe mberrijme ne kete bote, e deri kur te braktisim ate. Nje gjithesi ndjenjash qe mund te na shtyje ne orvatjet me te marra te trurit e te zemres. Qe ujit e i jep jete kreativitetit tone, por edhe instikteve me barbare e te egra te cilat flene brenda nesh. Dashuria mund te na shnderroje bujarisht ne zotera te qiellit, por edhe ne demone te frikshem, me te njejten lehtesi.

Ne art shpesh ajo pershkruhet si uragan, si bubullime ndjenjash, si ylber, si vullkan... nje fenomen okupues i qenies tone. Shkaterruese dhe ndertuese mrekullish ne te njejten kohe. Si nje perendi e gjithpushtetshme.

Cfare ndodh kur perpiqesh kete uragan ta ndrydhesh mes formash etike, fetare, e morale? Cfare ndodh kur kesaj gjithesie ndjesish te pa trajte, te paforme, e teresisht anarkiste, ti perballesh kallupet strikte te shoqerive tona konservatore? Cfare ndodh kur perpiqesh te mbyllesh rrezet e diellit ne nje kutize shkrepseje?!